O mnie

Moje zdjęcie
Zaczytałam się do granic możliwości, Zaczytałam się zapominając o czasie. Zaczytałam się do tego stopnia, że sama zaczęłam pisać... Aby pisanie było MOJE stworzyłam własny gatunek literacki: mamuśka fiction. Jest to fantastyka literacka oparta o wydarzenia rozgrywające się w realnym miejscu i których bohaterem jest (nie)zwykła matka, Mamuśką zwana. Czyżby moje alter ego? Agata Christie powiedziała niegdyś, że zmywanie naczyń jest zajęciem tak głupim, że natychmiast rodzi w niej myśli o zabójstwie. Ja zaczęłam chodzić na długie spacery z niemowlakiem...

wtorek, 26 listopada 2019

JAKBY RECENZJA - "W to mi graj. Bajki muzyczne" Justyna Bednarek

       Tego dnia po raz pierwszy postanowiłam pospacerować z dzieckiem w czasie deszczu. Po zaledwie paru krokach przestałam widzieć wyraźnie świat przez upstrzone kroplami okulary. Kiedy minął mnie przemoknięty pies z kulawą nogą, przypomniałam sobie boleśnie, dlaczego zwykle w takich warunkach nie wychylałam nosa za drzwi.
        Jednak tak, jak można było się domyślić, gdy tylko schroniłam się w lesie, ulewa się skończyła i zza chmur wyszło słońce. Matka natura lub mnie tak boleśnie doświadczać.
       Wycierając okulary rąbkiem spódnicy, dostrzegłam kątem oka przemykającą między drzewami postać. Pomyślałam, że to zapewne kolejny biegacz, który niezależnie od pogody daje wycisk swoim łydkom. Szaleniec. Gdy włożyłam z powrotem na nos binokle, przez ścieżkę przemknął nie sportowiec, a... duch. I to nie jeden, a kilka!


       Zatrzymali się przy drewnianej ławce i w skupieniu zaczęli przyglądać się pozostawionej na niej książce.
       - No i mówiłem panu, panie Ravel, że tak się to skończy - tłumaczył jegomość w peruce sędziowskiej. Z takim wizerunkiem, gdyby żył, miałby pewny angaż w "Sędzia Anna Maria Wesołowska". - Ona od dawna miała nas za tak nudnych, że przed każdą rozmową wypijała dwa podwójne espresso... Na Boga! Uznała, że cała ta historia z ćwierkaniem ptaków i szumem traw to ściema, której nikt nie rozumie...
       - Szanowny panie Vivaldi nie chciałem dać wiary pana słowom - dodał drugi duch, przez którego brzuch, na wysokości okrężnicy, przeleciał właśnie wróbel. - Poczułem się doprawdy dotknięty do żywego, gdy zapytała, czy zdarzało mi się komponować marsze na garnku...
      - To i tak nie najgorzej - dodał trzeci posępnie. - Mi śmiała się prosto w twarz: "O, panie Czajkowski, jak pan zaczynasz grać, to mężczyźni wokół przywdziewają rajtuzy i zaczynają pląsać w baletkach".

       - Prze...praszam - odważyłam się wtrącić w rozmowę duchów. Moja obecność najwyraźniej ich zaskoczyła, bo lekko wzdrygnęli się, usłyszawszy mój głos. - Chciałabym przejść bez wchodzenia w panów ciała...
      - Człowiek? - krzyknęli trzej kompozytorzy równocześnie, po czym spojrzeli na mnie niespokojnie.
      - Zamawialiśmy warunki pogodowe, które miały nam zapewnić spokój podczas spotkania - Ravel starał mi się wyjaśnić powód ich zaskoczenia. - Mamy tu umowę - to powiedziawszy, podsunął mi pod nos zadrukowana kartkę.
      - Tu jest punkt - gwiazdka: "nie dotyczy matek" - powiedziałam, spoglądając na niego znad okularów, gdy już zapoznałam się z treścią dokumentu.
      - Co? - parsknął złośliwie Vivaldi. - Znowu, żeś pan, panie Ravel coś przeoczył?
      Kompozytor przez chwilę przyglądał się zapisom, aż dotarł do wspomnianego fragmentu i przeczytał na głos:
      - Zapewnia się w czasie spotkań: krytyczne warunki pogodowe, katastrofy ekologiczne i pochmurne noce w czasie nowiu, w celu uniknięcia interakcji z ludźmi (nie dotyczy matek). Szlag! Nie może pani sobie zawrócić, udając, że nas tu nie było?
       - Do domu? - Byłam oburzona, że jakiś duch śmie mnie przepędzać z ulubionej trasy spacerowej. - Przyjechała do mnie wczoraj szwagierka z synem, który gada tylko po niemiecku. Nie ma siły, która zmusi mnie do przedwczesnego powrotu!
       - Zostaw ją - wtrącił się Czajkowski. - Może ona powie nam, co my mamy o ty wszystkim sądzić.
       Duchy spojrzały po sobie, naradzając się w milczeniu. W końcu gestem rąk kazali mi się pochylić nad książką, wciąż leżącą na ławce. Podmuchy wiatru przewracały strony. Widać, że ktoś się napracował nad ilustracjami. Tak, to było coś więcej niż Paint.

       Zaczęłam więc czytać, czując na sobie wyczekujące spojrzenia.
       - I co? Jesteśmy skończeni? Skompromitowała nas? - zaczęli pytać jeden przez drugiego, gdy przewróciłam ostatnią stronę.
       - Wy dalej jojczycie, że Bednarkowa o was napisała? - Jakby znikąd pojawił się jegomość z saksofonem.
       - A cóż nam pozostało panie Grieg? - Ravel ze smutkiem pokiwał głową.
       - Lepiej zobaczcie, ile wam przybyło subskrybentów na Youtube - dodał, po czym usiadł na powalonym drzewie i zaczął grać.
       Z ciekawości pospiesznie wyjęłam komórkę z kieszeni i odszukałam kilka losowo wybranych utworów skomponowanych przez duchy... za życia.
       - On ma rację - powiedziałam trochę głośniej, niż zamierzałam, przez co wszyscy natychmiast otoczyli mnie ciasnym kręgiem. - Licznik pędzi jak oszalały. I pojawiają się komentarze.... głównie od dzieci.
       - Słuchają nas dzieci? - zdziwił się Czajkowski. - Ja będąc dzieckiem, wciskałem sobie w uszy watę na takie rzępolenie...
       - Najwyraźniej ta... jak jej tam - Przez chwilę szukałam w pamięci nazwiska. -  Bednarkowa, je zachęciła. Przyznam, że ja na muzyce poważnej się nie znam. Mogę co najwyżej zaśpiewać "Małą - Żabkę - Re - Re - Kum - Kum - Bęc", a dalej to mój światy umysł trafia na beton... Ale przyznam, że daliście mi to do przeczytania i sama mam ochotę posłuchać, co wyście tam zmajstrowali.
       - Ta książka zatruwa umysły! - wyrwał się Bach. - To dzieło samego diabła!
       - Opanuj się pan! - skarcił go Vivaldi. - Za dużo, żeś pan grał w kościele.
      - Takie czasy nastały, że do słuchania muzyki, zachęca się książką... - Vivaldi z pełną refleksji miną spojrzał w dal. - Trzeba będzie przy okazji przeprosić Bednarkową.
       Jeszcze raz zerknęłam na okładkę, snując plany, jak zacznę czytać bajki ponownie, tym razem dziecku. Gdy podniosłam głowę, by zapytać duchy, czy mogę zachować egzemplarz dla siebie, już ich nie było...

       I tak kończy się ta historia...
       
 
     
Mamuśka poleca: 
Tytuł: "W to mi graj. Bajki muzyczne"
Autor: Justyna Bednarek
Ilustracje: Józef Wilkoń
Wydawnictwo: Poradnia K. 2016

32 komentarze:

  1. Oj, masz polot niesamowity! Fantastyczna historia! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Najtrudniej zacząć. Potem jakoś tak samo leci:)

      Usuń
  2. Skoro mamuśka poleca, to nie wypada nie czytać:-)

    OdpowiedzUsuń
  3. Rozmowa Vivaldiego z Bachem...? ciekawe, ciekawe :D

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Wreszcie ktoś dał im tę możliwość.
      Kusi mnie by kiedyś napisać dialog Mickiewicza ze Słowackim. Oj...wióry by leciały ;)

      Usuń
  4. zapowiada sie świetnie, tylko mam pytanie- jest przeznaczona dla?? chodzi o wiek:) Moja córa uwielbia czytać i zawsze sie głowimy co jej kupić:)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mogą ją czytać dzieci od najmłodszych lat. Jeśli więc córka jest w grupie 3-5 lat i już czyta to z pewnością będzie zadowolona,choć przyznam, że ja sama czytając świetnie się bawiłam. Z ciekawości poczytałam o samej autorce i okazuje się być autorką wielu bardzo poczytnych książeczek dla dzieci. Matka trójki dzieci, więc wie co i jak opowiadać, żeby zainteresować:)

      Usuń
  5. Takie rozmowy to ja bym chciała podsłuchać!

    OdpowiedzUsuń
  6. Dużo dobrego słyszalam o tej książce... chciałabym przyjrzeć się jej bliżej ;)

    OdpowiedzUsuń
  7. Szkoda, że książka dla dzieci, na razie nie mam dla kogo robić takich prezentów. Inaczej podarowałabym, a później pożyczyła do przejrzenia :-)

    OdpowiedzUsuń
  8. Chyba już mam pomysł na Mikołajki dla moich chrześniaków :)) dzięki!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Służę uprzejmie. Dodam, że na stronie wydawnictwa jest akurat promocja:)

      Usuń
  9. Odpowiedzi
    1. Brzmi i to dosłownie. Nie da się czytać tej książki bez muzyki w tle. No po prostu się nie da.

      Usuń
  10. ..przyjemnie się czyta Twoją recenzję.. brzmi ciekawie, może sięgnę po tą książkę ;)

    - pozdrawiam serdecznie :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I o to chodzi:) Chciałam pisać recenzje trochę inaczej:)

      Usuń
  11. Nie dotyczy matek, bo nigdy nie wiesz co im przyjdzie do głowy, jak zechcą wyjść w czasie nawałnicy to wyjdą i już ;p Recenzja jako opowiadanie - w to mi graj :) zachęca jeszcze bardziej niż opisywanie książki :) W sumie sama jestem ciekawa co mogłyby myśleć duchy znanych ludzi o różnych dziełach na ich temat :) Właśnie czytam "Ostatnią arię Mozarta" i mnie takie myśli natchnęły. Na bajeczki muzyczne też chętnie rzucę okiem ;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jest mi niezmiernie miło, że taki typ recenzji przypadł Ci do gustu:)

      Usuń
  12. Własnie wróciłam z Empiku, szkoda, chętnie bym przejrzała.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. W takim razie koniecznie obserwuj mój blog, żeby przy okazji kolejnych "jakby recenzji" móc pooglądać polecaną książkę na żywo:)

      Usuń
  13. Pięknie napisana recenzja :)

    www.codziennyuzytek.pl

    OdpowiedzUsuń
  14. I mnie zaciekawiła książka i sposób jej przedstawienia... Dobrego dnia :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dzisiaj tak smętnie na dworze, że każdemu z nas przydadzą się życzenia dobrego dnia, więc i ja ślę je Tobie:)

      Usuń
  15. Interesująca "jakby recenzja". Zachęciłaś mnie do lektury. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Bardzo się cieszę:) To z pewnością nie będzie stracony czas.

      Usuń

Dzień świstaka

        Porządki wiosenne warto robić w środku zimy.  Dzięki temu unika się huraoptymistycznego nastroju, który pozwala mózgowi sądzić, że ...