Wyjątkowo pracowity dzień

       Na leśnej ławce siedział starszy pan, którego twarz bogato zdobiły zmarszczki. Odziany był w białą togę. Skubał zawzięcie dwoma pozostałymi w szczęce zębami pestki słonecznika, po czym łupiny rzucał leniwie na ziemię. Te zaś z hukiem i rozbłyskiem piorunów, ulatywały w powietrze cienką smugą dymu.

       – Na Jowisza! – warknęłam oburzona brakiem poszanowania dla środowiska i porządku w lesie. – Co pan wyprawia?!

       Starzec  wyraźnie mnie ignorował. Przystąpiłam więc bliżej niego, zasłaniając ciałem słońce, które padało wprost na jego twarz, zmuszając do mrużenia oczu.

       – Nie pomyliłaś się  – Mężczyzna nie bacząc na kindersztubę, drastycznie skrócił dystans rozmowy. – Jam jest Jowisz. A ty rzuciłaś na mnie swój cień. Zhańbiłaś mnie!

       – Lecz się człowieku! – prychnęłam, szykując się do odejścia. Ku mojemu zdziwieniu zderzyłam się jednak z niewidzialną ścianą. Tajemna siła nie pozwalała mi oddalić się od ławeczki, na której siedział starzec.

       – Jesteś moją niewolnicą – Skutecznie podwyższył poziom krążącego we krwi kortyzolu. – Wolność zyskasz, dopiero gdy wykonasz dwanaście ciężkich, nadludzko ciężkich prac.

       – Jak twój bękart Herakles?

       – Licz się ze słowami! – wrzasnął, a z jego oczu posypały się iskry. – Bo dołożę kolejnych dwanaście!

       – Człowieku! – mój głos stał się niewiarygodnie piskliwy. –  Haruję od rana do nocy. Dwanaście prac czy sto, nie robi mi żadnej różnicy. Dawaj tę roboty i miejmy to z głowy. Nie zamierzam spędzić tu całego przedpołudnia.

       – Przynieś mi kocura!

       – Że co? – Banalność zadania nad wyraz mnie zdziwiła. – Po prostu kocura?

       – Przynieś mi TEGO kocura.

       Natychmiast oblał mnie zimny pot. Zrozumiałam, że chodzi mu o tutejszego sierściucha, który toczy pianę po zakażeniu wścieklizną i straszny od ponad miesiąca dzieci oraz ich rodziców. Starzec był śmiertelnie poważny. Nie miałam wątpliwości, że jego polecenie nie jest żartem i w istocie oczekuje, że przyniosę mu kocura.

        Bez zbędnej zwłoki pobiegłam do domu, gdzie, jak doskonale pamiętałam, na półce lodówki leżał kawał salcesonu, pokrojonego w grube plastry. Tuż przed Sylwestrem przywiozła go ze sobą teściowa, licząc, że aromat wybije mi z głowy wegetarianizm. Jakże byłam jej teraz wdzięczna za ten cenny dar!

       Zaledwie zamknęłam za sobą drzwi, gdy kocur, zwęszywszy wyrób wędlino podobny, przybiegł pod płot.

       – A masz! A masz! – krzyczałam, rzucając w niego plastrami salcesonu. Kot łapał je już w powietrzu, połykając bez gryzienia. Gdy objadł się do granic możliwości, zwinął się w kłębek i zasnął na kępce trawy. Chwyciłam zmiotkę i zagarnęłam zwierza do kartonu, który już po paru chwilach rzuciłam dumnie pod nogi Jowisza.

       – Co to ma być? – starzec nie krył zdziwienia.

       – Kocur – odparłam. – Dawaj następne zadanie.

       – Żartujesz? Byłem przekonany, że go nie złapiesz. Nie mam kolejnych zadań.

       – To je wymyślaj! – Traciłam cierpliwość.

       – Dobrze już, dobrze... Co by tu... – Jowisz namyślał się przez dłuższy moment, nerwowo kręcąc palcami młynka – O! Mam! Uporządkuj pokój informatyka!

       Przyznam, że mocno mnie zaskoczył swoją pomysłowością. Tak się składało, że mój brat pracował w zawodzie flanelowych koszul w kratę i z całą pewnością jego mieszkanie dawno nie odwiedził żaden środek czystości.

       Była jednak na to rada. Gdy tylko wpuścił mnie za próg, pospiesznie schowałam klawiaturę do torby, wykorzystując moment jego nieuwagi. Wiedziałam, że nie spocznie, dopóki jej nie znajdzie. Gdy tylko odkrył braki sprzętowe, zaczął przetrząsać każdy zakamarek swojego M4, odkładając na miejsce każdą dotkniętą rzecz, by mieć pewność, że poszukiwania są rzetelne. Po niespełna  godzinie wnętrze lśniło czystością. Wykonałam więc pamiątkowe zdjęcie i pognałam do Jowisza.

       Podczas mojej nieobecności z pewnością obmyślał treść nowej pracy, bo gdy tylko stanęłam przed nim, od razu otworzył usta, by wysłać mnie na kolejną karkołomną misję. Słowa jednak zamarły mu w gardle, gdy w dali dostrzegł nadbiegającą bestię. Moja labradorka, szersza niż dłuższa, pędziła ku nam, najwyraźniej wymknąwszy się przez niedomkniętą furtkę.

       – Toż to Cerber! – Starzec wyglądał na przerażonego.

       – Ale... – Już miałam go uspokoić, ale w ostatniej chwili ugryzłam się w język.

       – Wrota piekieł stoją otworem!

       Gdy bestia dopadła do starca, zaczęła go obskakiwać, wyczekując zabawy, co on wziął za otwarty atak. Ciskał gromy na prawo i lewo, na próżno starając się wyeliminować przeciwnika. W końcu pies chwycił jeden z piorunów zębami. Skacząc wciąż wokół Jowisza, co rusz zadawała boskim nogom nowe rany.

       – Dosyć! Dosyć! – wrzeszczał błagalnie. – Zaliczam ci wszystkie dwanaście prac, tylko uwolnij mnie od tego potwora!

       – E! Młoda! Chcesz smaczek? – Moja labradorka natychmiast przestała skakać. Spojrzała na mnie wyczekująco, czy aby się nie przesłyszała – Smaczek? – Powtórzyłam, utwierdzając ją w przekonaniu, że ma niezawodne uszy. Ruszyła pędem do domu, gdzie, jak była przekonana, czekała pełna miska psich przysmaków. Jakoś jej potem wynagrodzę to małe kłamstwo.

       Zafrapowana czworonogiem, zupełnie nie zauważyłam, że Jowisz ulotnił się cichaczem, bez pożegnania. Niestety zabrał ze sobą również TEGO kocura. Całkiem przypadkowo dowiedziałam się zaledwie kilka tygodni po incydencie na leśnej ścieżce, że sierściuch opanował cały Hades, rozstawiając po kątach wszystkie piekielne potwory i bogów. Zażądał również regularnych dostaw Whiskasa, twierdząc, że suche powietrze i opary rozżarzonej lawy mają zły wpływ na kondycję jego sierści.

       Ponoć cały Olimp drży w obawie przed planami rozszerzenia dominacji kocura...

       Ale to już zupełnie inna historia...