Potyczka nie z tego świata

       Tak słonecznego dnia, jak ten, nie było od dawna. Nawet zespół Coma czasowo zawiesił działalność, ze względu na brak stanów depresyjnych, umożliwiających dalszą pracę twórczą.
       Spacerowałam więc z dzieckiem, napawając się świeżym, chłodnym powietrzem i niczym niezmąconą ciszą. Od tafli wody zgromadzonej w sporej dziurze w drodze odbijało się niebo.
       Ku mojemu rozczarowaniu gładka powierzchnia kałuży zaczęła po chwili delikatnie podrygiwać. Byłam przekonana, że lada moment zza zakrętu wyłoni się ciężarówka. Próżno jej jednak wypatrywałam. Zaczęłam nawet podejrzewać, że ktoś wyłowił "Jumanji" i uwolnił dzikie zwierzęta, które teraz galopują wprost na mnie i moje niemowlę, śpiące w wózku.
       Tymczasem fale na powierzchni wody stawały się coraz wyraźniejsze. Na domiar złego zaczęło się w niej odbijać już nie tylko niebo, ale również potężny, błyskający reflektorami, statek kosmiczny...

       Odwróciłam w jego kierunku głowę, łudząc się, że przybysze z innej planety będą mieć pokojowe zamiary. Wycelowane wprost we mnie dziesiątki luf dały mi jednak do zrozumienia, że może być inaczej.
       W takich sytuacjach zwykle pojawiali się na horyzoncie: Pierce Brosnan, Ryan Gosling albo chociaż George Clooney, z którymi miało się całkiem spore szanse na przegonienie obcych z Ziemi. Niestety, w zasięgu wzroku miałam wyłącznie zataczającego się sąsiada. Gdy tylko mnie zauważył, zaczął wychwalać moje zarządcze zdolności i upraszać uprzejmie o zasilenie domowego budżetu, nadto ostatnimi czasy uszczuplonego.
       - Pani kierowniczko, niech pani umyka przed tym łobuzem! - zdążył mnie ostrzec, nim jeden z pocisków wystrzelonych przez niezidentyfikowany obiekt latający uderzył w chodnik tuż przy nim, pozostawiając po sobie dziurę wielkości arbuza. Nie chcąc przekonać się, czy drugi wystrzał okaże się celniejszy, uciekł w podskokach, tak szybko, jak tylko pozwoliły mu na to chwiejące się nogi.
       Pozostałam na placu boju sama, pewna, że to wyjątkowo ode mnie, a nie od Amerykanów zależą losy świata. Tymczasem statek kosmiczny ustabilizował swoją pozycję w powietrzu i zakończył rozmieszczanie luf, by dokonać jak największego zniszczenia, przy możliwie najmniejszej liczbie wystrzałów.
        Pierwszy, próbny pocisk, jaki dosięgnął chodnika przy moim sąsiedzie, spadł poza granicę obszaru Natura 2000. Nie zdziwiło mnie więc, gdy niedługo potem zjechali się na miejsce ekolodzy.
       - Wolność dla wydr! - krzyknęła aktywistka, przypinając rower do drzewa.
       - Swoboda dla kokoryczy! - zawołała kolejna.
       - ... i dla czworolistów !- dodał pędzący na hulajnodze nastolatek.
       Ustawili się w równym dwurzędzie niczym profesjonalnie wyszkolona armia. Chęć z nich trzymała w zaciśniętych dłoniach kamienie. Ci, dla których już ich zabrakło w pobliżu, wypełnili biodegradowalne woreczki rozrzuconym na polu obornikiem. Czekali na sygnał, mrożąc wzrokiem przybyszy z obcej galaktyki.
       - Cel! Pal! - wrzasnął przywódca ekologów, po czym wszyscy, jak jeden mąż, rzucili zdobytymi nabojami w stronę statku kosmicznego. Ani kamienie, ani tym bardziej obornik w biodegradowalnych woreczkach, nie były w stanie pokonać nawet połowy odległości, dzielącej od celu. Aktywiści byli jednak tym faktem bardzo zdziwieni, dlatego pospieszeni zebrali pociski, które zdążyły już opaść na ziemię i ponownie wymierzyli w unoszący się obiekt. Gdy i tym razem nie uzyskali satysfakcjonującego efektu, spróbowali po raz kolejny i kolejny...
       Nie mogłam patrzeć na ich daremny trud. Musiałam wkroczyć do akcji. Byłam dobrze przygotowana na wypadek obrony koniecznej. Różne rzeczy się mówi i słyszy, a ja dziwnym zrządzeniem losu przyciągam nieszczęścia. Niespełna miesiąc wcześniej oddałam wózek jednemu ze studentów politechniki - pirotechnikowi-hobbyście, by dokonał w nim mocnego tuningu. Tanio nie było - zażądał dziesięć opakowań ryżu i tyleż samo porcji warzyw mrożonych. Miałam więc nadzieję, że ten wydatek nie okaże się daremny.
       - Zrobić miejsce! - krzyknęłam i wkroczyłam cała na biało, z mlekiem ulanym na ramieniu i wystającą z kieszeni pieluchą tetrową.
       Objęłam dłońmi uchwyt wózka i nie spuszczając wzroku ze statku kosmicznego, przekręciłam dłonie, w sposób, w jaki zwykle odpala się motocykl. Z ram bocznych natychmiast wysunęły się lufy. Przekręciłam dłonie po raz drugi i pociski zaczęły wylatywać w stronę obranego przeze mnie celu. Zapasy taśmy nabojowej, ukryte w drugim dnie wózka pozwoliły na pięciominutową kanonadę. Gdy skończyłam, z obu luf unosiły się smugi dymu. Dyszałam ze zmęczenie, jakbym była na promocji w Lidlu. Gdy tętno nieco zelżało, uniosłam głowę, by spojrzeć na statek kosmiczny. Nadal unosił się ponad ziemią, a jego powierzchnia wydawała się nawet niedraśnięta przez serię pocisków.
       Obcy uznali, że nadeszła ich kolej na rozpoczęcie ostrzału. Końcówka każdej z luf wokół statku zaczęła pulsować na czerwono, co oznaczało, że zakończyło się ładowanie i lada moment Ziemian czeka koniec.
       Tymczasem, jak ostrzegano od kilku dni, zaczęło robić się coraz chłodniej. Temperatura spadła do kilku stopni poniżej zera. To miała być pierwsza mroźna noc tej jesieni. Mieszkańcy wszystkich domów, jak na wezwanie zaczęli rozpalać w piecach, dorzucając do palników kolejne szufle węgla kamiennego z dodatkiem odpadów zmieszanych. Swąd topiących się tworzyw sztucznych zalał okolicę, a wraz z nim ciemny dym rozłożył się wokół, niczym miękka kołdra. Świat pod statkiem kosmicznym stał się ledwie widoczny w smogu. Obcy nie byli w stanie rozpocząć ataku. Ja jednak - wychowana w kulturze dymu - radziłam sobie w tych warunkach doskonale.
       - Ajajajaj! - zawołałam niczym Xena - wojownicza księżniczka i wykonałam spektakularny przewrót w przód na drodze z płyt betonowych. Endoproteza żałośnie przy tym zaskrzeczała, a kilka kamieni, które wbiło się w kręgosłup, wybiło mi dysk. Resztkami sił doczołgałam się do wózka.  Przekręciłam uchwyt w przeciwną stronę niż wcześniej, uruchamiając wbudowany w spodzie gondoli moździerz. Opracowujący go student politechniki zastrzegł, że mogę go wykorzystać tylko w ostateczności, gdy wszystkie inne środki obrony koniecznej zawiodą. Nie miałam wątpliwości, że jest to właściwy moment, by uruchomić "pocisk zagłady".
       Siła z jaką uderzył w statek kosmiczny, przypomniała mi huk fajerwerków podczas Sylwestra, albo gminny dożynek. Dym z okolicznych kominów ograniczał widoczność i ciężko było dostrzec, co dokładnie zadziało się z pojazdem obcej cywilizacji. Gdy po paru minutach w wiadomościach podano, że niezidentyfikowany obiekt, przekroczył orbitę okołoziemską i oddalił się w przestrzeń kosmiczną, odetchnęliśmy wszyscy z ulgą. NASA zapowiedziało, że dołoży wszelkich starań, by dowiedzieć się, co to był za obiekt i w jakim miejscu na Ziemi przebywał tuż przed odlotem.

Ale to już zupełnie inna historia...