Krecie występki w leśnym zaciszu

       Od rana było szaro i biuro - typowo jesiennie. Gdybym mieszkała w Norwegii napisałambym black metalową balladę z zawodzącymi skrzypcami w tle. Skrzypiec jednak brak, a o talencie nawet nie wspomnę...
       Wygłodniałym, sennym wzrokiem szukałam w otaczającym mnie lesie czegoś, co mogłoby mnie skutecznie obudzić. Kofeina poszła w odstawkę, odkąd moje dziecko po karmieniu wcielało się w Emily Rose.
       Gdybym była koło Gryfina zapewne przeszłabym obojętnie, obok niecodziennie wygiętych drzew, których tajemnicę już dawno rozwikłano. Dzieli mnie jednak od tego miasta ponad trzysta kilometrów. W mojej głowie siłą rzeczy więc musiały pojawić się pytania o genezę tego niecodziennego widoku.
       W oddali usłyszałam szelest sunący po na wpół przegniłych liściach. Odgłos ten dało się słyszeć z coraz bliższej odległości. Wreszcie zza krzaka wyłonił się bordowy samochód - na moje oko ferrari. Kabriolet był jednak tak niewielki, że mógł przewieźć co najwyżej Kena z Barbie. W tym jednak modelu, za kierownicą siedział kret w ciemnych okularach.

       W ostatniej sekundzie ustąpiłam mu z drogi, pospiesznie przesuwając na bok wózek ze śpiącym dzieckiem. Samochód przejechał obok i z całym impetem wbił się w pień drzewa, które przykuło moją uwagę parę chwil temu.
       Spod maski zaczęła wydobywać się smużka białego dymu. Kierowca jednak zdawał się nic z tego nie robić. Wstał spokojnie z siedzenia, otworzył drzwi i ruszył przed siebie, rozłożywszy uprzednio biało-czerwoną laskę, którą ostrożnie badał teren przed sobą.
       - Kto ci dał prawo jazdy? - warknęłam odruchowo, tym razem nie posiłkując się jednak środkowym palcem. I tak by go nie zobaczył.
       - Dostałem je w ramach wyrównywania szans - odparł ssak, nerwowo poruszając głową w poszukiwaniu niespodziewanego świadka finału brawurowej jazdy. - Coś nie w porządku?
       - A pan coś w ogóle widzi?
       - Nie, ale czy to w czymś przeszkadza?
       - Komuś, kto wylądowałby pod kołami samochodu z pewnością - przestałam ukrywać narastającą frustrację tym pokazem braku odpowiedzialności.
       - Myślę, że kieruje się pani uprzedzeniami - to powiedziawszy, uniósł laskę w górę.

       Wyczekiwałam, aż rozstąpi się niebo i razi mnie grom. Zamiast tego nadjechał radiowóz, telepiąc się na leśnych wertepach. Warkot, jaki przy tym wydawał, pozwalał sądzić, że kierujący nim policjant zdążył zgubić po drodze tłumik.
       - A gdzie się panu tak spieszy? - policjant nie zaskoczył mnie pytaniem, rozpoczynającym rutynową kontrolę.
       - Idę odbyć karę - odparł zdziwiony kret.
       - Karę? Przecież nie dostał pan jeszcze mandatu - policjant spojrzał na niego skonsternowany. Takiego obrotu spraw najwyraźniej się nie spodziewał.
       - Jest pan w błędzie. Pańscy koledzy dostarczają mi je regularnie, po każdym kolejnym wypadku. Aby więc oszczędzić wam i sobie czasu, postanowiłem sam odbywać karę, gdy tylko zniszczę kolejny pojazd.
       Policjant był najwyraźniej na pierwszej służbie, tuż po ukończeniu kursu kwalifikującego do zawodu. Nieznane mu były dotychczasowe praktyki kreta, wobec czego nie wiedział, co też powinien w tej sytuacji począć.
       - Przyjąłem zgłoszenie i przyjechałem w miejsce wykroczenia. Muszę kogoś ukarać - to powiedziawszy, spojrzał na mnie wymownie - Jeśli wrócę z niczym, będą się ze mnie śmiać, a księgowa strzeli focha, że zużywam niepotrzebnie paliwo i powiększam koszty amortyzacji samochodu służbowego.
       - Mogę panu jakoś pomóc? - zapytałam, na co policjant wzdrygnął się, jakbym słowami wybudziła go z zimowego snu.
       - O, tak! - niemalże krzyknął. - Przyjmie pani mandat!
       - Słucham?
       - No... Jest pani świadkiem wypadku.
       - Ale to chyba nie jest karalne? - odparłam oburzona, choć zaczęłam się zastanawiać czy przypadkiem w nocy (o czym jeszcze nie wiem), nie zmieniono obowiązującego prawa.
       - No właśnie! A  czy telefonik ze zgłoszeniem incydentu był? - policjant odzyskał pewność siebie i z impetem wszedł w  tryb "funkcjonariusz".
       - Przyjechał pan szybciej, niż zdążyłam podejść do roztrzaskanego samochodu!

       - Czyli nie było... - zamruczał, odnotowując fakt na trzymanym w prawej dłoni bloczku.
       W milczeniu wręczył mi mandat i skierował do prac przy budowie domu socjalnego dla dyskryminowanych ssaków. Dowiedziałam się, że obiekt jest wznoszony od pięciu lat. Byłam więc przekonana, że zostaną mi przydzielone proste prace wykończeniowe.

       Kiedy dotarłam na miejsce, ukazało się mym oczom gruzowisko. Wśród powalonych bloków kamiennych spostrzegłam, co najmniej kilkanaście kretów, machających chaotycznie szpachelkami, łopatami i łomami.

       - O co tu chodzi? - Byłam przerażona wizją czekających mnie obowiązków. - Dlaczego te prace wyglądają na w ogóle nierozpoczęte?
       - No cóż... - odparł policjant, szykując się do powrotu na komisariat. - Żaden z tych ssaków nie widzi, więc prace przebiegają nieco mniej sprawnie, niż byśmy tego oczekiwali.
       - Nieco mniej sprawnie? - powstrzymywałam się, by na niego nie krzyknąć. - Czy my patrzymy na ten sam obrazek? Dlaczego nie zostali przydzieleni do robót, które są w stanie wykonywać?
       - O proszę pani - nabrał poważnego tonu. - To byłaby dyskryminacja!

       Straciłam całkowicie ochotę na dalszą dyskusję. W czasie gdy funkcjonariusz wracał na komisariat, gdzie czekały na niego splendor i chwała, za wzorowe wypełnienie obowiązków służbowych, ja machałam ciężkim kilofem, próbując rozbić głazy na mniejsze fragmenty, by choć trochę przyspieszyć postęp prac.

        Ale to już zupełnie inna historia...