Dziura na dziurze

       Moje dziecko było tego dnia nad wyraz niespokojne. Już od rana pląsało bez przerwy na Humbi-macie niczym Telimena po wyjściu z mrowiska. Starałam się opanować jego cross-fit'owe zapędy, żeby przypadkiem, przetaczając się po kolejnych, nadrukowanych czarno-białych literach, nie wywołał ducha dawno zmarłego dziadka.

       Opanować rozentuzjazmowanego młodego człowieka udało mi się dopiero późnym popołudniem. Wybraliśmy się więc na spacer, gdy słońce znajdowało się już na linii horyzontu, obwieszczając złowieszczo nadejście pory mroku. Nidy dotąd nie przechadzaliśmy się o tak późnej porze, stąd też byłam mocno niespokojna, gdy w drodze powrotnej osnuła nas ciemność.

       Obrazy wokół stawały się niewyraźne i mocno zamazane, jednak tego, co zobaczyłam, nie da się z niczym pomylić... Na środku asfaltowej drogi, jaka wdarła się w sam środek lasu, stepowała grupa młodych mężczyzn, ubranych w elegancie smokingi i meloniki.

       Przypatrywałam się im dłuższą chwilę, zastanawiając się nad osobliwością doboru miejsca treningu, wyczekując na przerwę. Tymczasem tancerze nie przestawali ani na chwile wierzgać, niczym moje dziecko, widząc zawieszoną nad nim zabawkę. Minęło pięć minut, dziesięć, dwadzieścia. Żaden z eleganckich jegomości nie przystanął, by chociaż napić się wody o potrzebie zaczerpnięcia oddechu nie wspominając.

       Stukanie był tak donośne, że wypłoszyło wszystkie zające i sarny. Natomiast w powierzchni drogi, o którą miarowo stukały buty podkute metalową blaszką, zaczęły tworzyć się dziury. Starania jej wykonawcy, wyłonionego w przetargu sto procent ceny, poszły na marne.

       - Przestańcie! - krzyknęłam, martwiąc się o codzienne mojego męża powroty do domu tą trasą - Jeździmy Dacią! Miejcie litość!

        W oddali dostrzegłam mknący samochód z włączonymi długimi światłami. W jednym momencie połowa stepujących jednym susem odskoczyła na prawa stronę jezdni, druga zaś na przeciwną, zatrzymując się z uniesionymi do góry rękoma na kształt serca i usztywnioną prawą nogą, jakby mieli zacząć tańczyć tango. Gdy samochód przejechał, wszyscy ponownie wskoczyli na środek drogi, by na nową zacząć wystukiwać alfabet Braille'a stopami.

       - Czemu to robicie? - próbowała złapać z nimi jakikolwiek kontakt. - Niszczycie drogę!

       - To adwentowa tradycja - ku mojemu zdziwieniu jeden z nich postanowił uraczyć mnie odpowiedzią.

       - Słyszałam o wieńcach adwentowych i adwentowych kalendarzach, ale adwentowe stepowanie jakoś nie obiło mi się o uszy - nie chciałam dać wiary słowom tancerza. Miałam wrażenie, że chce się mnie jak najszybciej pozbyć.

       - Ano tradycja. Z dziada pradziada, począwszy od nieszporów po zmierzch, w dzień Wigilii Bożego Narodzenia tańczymy stepa. Wieńce są passe, a od obżerania się czekoladkami z kalendarzy psują się zęby. Dzięki stepowaniu mamy natomiast silne jak stal uda. - Tu podciągnął wysoko nogawkę spodni na kant, obnażając wyraźnie zakrojone mięśnie nóg, które na próżno starały się ukryć kępy bujnego owłosienia.

       - Ale robicie dziury! Za każdym razem, gdy jadę tą drogą, dziecku się ulewa... A i mężowi po imprezach integracyjnych nie raz się zdarzyło...

       - Jesteś z Zarządu Dróg i Utrzymania Miasta? - Ten sam mężczyzna zaczął przyglądać mi się badawczo.

       - Skąd ten pomysł? - Byłam mocno zdziwiona pytaniem.

       - Oni każdego roku dążą do zaprzepaszczenia tej tradycji. W zeszłym roku, na ten przykład, zaangażowali grupę operatorów spychaczy, by zgarnęli nas z drogi. Innym razem wydelegowali w kilka pługów śnieżnych. To i tak dobrze. Za czasów mego ojca stosowali oprysk szambowozem.

        Wtem wszystko wokół zajaśniało, jakby nagle nastał dzień. Dziesiątki reflektorów, 

rozstawionych w leśnych chaszczach sprawiły, że światło pokonało ciemność. Pomiędzy zaroślami dostrzegłam kilkanaście armat, wymierzonych wprost w pląsających, eleganckich jegomości.

       Bez żadnej komendy nagle wystrzeliły. W powietrzu pociski eksplodowały, uwalniając, znajdujące się w środku siatki. Nim stepujący mężczyźni zdążyli spostrzec co się dzieje byli już uwięzieni, niczym świeżo wyłowione z wody ryby. Spoglądali po sobie wyraźnie zaskoczeni tym, że zostaną zapamiętani przez historię, jako ci, którzy zaprzepaścili tradycję.

       - Ha ha! - zaśmiał się złowieszczo prezes Zarządu Dróg i Utrzymania Miasta, wyłaniający się z głębokiego rowu. - Koniec z dziurami w drodze! Koniec ze skargami mieszkańców! Spełnił się wreszcie mój sen! Czeka mnie za to wielka nagroda. Prezydent z całą pewnością przyzna mi nowe obrotowe krzesło, a może i nawet świeżusieńkie biurko!

       Zrobiło mi się żal uwięzionych tancerzy. I, mimo że nie znoszę połatanych dróg, to jeszcze bardziej na nerwy działają mi urzędnicy-karierowicze.

       Przypomniały mi się poranne wygibasy mojego dziecka na Humbi-macie. Wiedziałam, że odtworzenie tych dziwacznych ruchów to jedyny sposób, aby rozluźnić ciasno przylegającą do eleganckich panów siatkę. Zaczęłam więc wić się, niczym piskorz, a mężczyźni w melonikach zaczęli mnie natychmiast naśladować. Ponieważ byli bardzo gibcy, dzięki latom treningów, bardzo szybko poczuli, jak swoboda ich ruchów zwiększa się z każdym kolejnym wykonanym wygibasem.

W końcu całkowicie uwolnili się i... znowu zaczęli tańczyć na środku drogi, jak gdyby nic się nie stało.

       - Co wyrabiacie? - krzyczałam zaskoczona ich zachowaniem - Uciekajcie, póki czas!

       - Musimy kontynuować tradycję - wrzasnęli razem, jakby było to ich zawołanie rodowe. - Dołącz do nas!

       Nie zdążyłam odpowiedzieć, bo nagle ocknął się z letargu prezes Zarządu Dróg i Utrzymania Miasta:

       - A co mi tam! Niech mnie porwie bożonarodzeniowy duch! - to powiedziawszy, wskoczył pomiędzy stepujących elegantów i wraz z nimi zaczął wybijać regularny rytm lakierkami.

       Obawiając się, że i mnie udzieli się świąteczna atmosfera, pospiesznie oddaliłam się, zostawiając za sobą pląsających jegomości, których szeregi dzielnie zasilił ważny urzędnik.

       Z plotek, jakie dotarły do mnie nazajutrz, dowiedziałam się, że prezes przygotowuje kolejną zasadzkę, lecz na tyle nieskuteczną, by móc znowu potańczyć pod rozgwieżdżonym niebem. Zaczął nawet rozważać założenie samodzielnej, niezależnej grupy tancerzy, która mogłaby uszkadzać nawierzchnię dróg w pozostałych częściach miasta. Dzięki temu Zarząd Dróg i Utrzymania Miasta miałby zapewnioną pracę przez długie lata.

       Ale to już zupełnie inna historia.